Wet van Grootsheidsgevoel

De wet van grootheidsgevoel gaat hierover: 

Een narcist heeft een constante stroom bevestiging nodig. Ze moeten voelen dat ze bijzonder zijn, belangrijker dan anderen, zwaarder gewond dan anderen, slimmer dan anderen. Dat is geen luxe voor ze, het is een voorwaarde. Hun ego moet gevoed blijven, altijd. Zolang jij daarin meegaat, lijkt alles goed. Ze zijn warm, intens betrokken en bijna verslavend aandachtig. Je krijgt het gevoel dat jij de enige bent die ze écht ziet, en dat jij speciaal bent omdat zij zich zogenaamd alleen bij jou zo openen.

Maar zodra jij iets nodig hebt dat niet over hen gaat, kantelt het. Als jij in een crisis komt, rouwt, ziek wordt, uitgeput raakt, gewoon even niet meer kunt dragen… dan ben je niet aan de beurt. Jij krijgt niet de zorg terug die jij gaf. Jij wordt afgestraft of vervangen.

Straffen als je de wet niet volgt

Eén manier van straffen is emotionele afstand. Ze worden koud, kortaf, kil stil. Daarna vertellen ze dat jíj veranderd bent, dat jíj afstandelijk doet, dat jij “niet meer dezelfde bent als eerst”. Die afstand is niet spontaan, het is een signaal: jij gaf me niet wat ik nodig had, dus nu laat ik je voelen hoe straf voelt.  Love Bombing en Idealisatie 

De andere manier is nog giftiger: als jij ze niet meer bewondert, of je durft een grens te zetten, of je keurt hun gedrag af, dan draaien ze je compleet om. Ze schakelen van “jij bent de enige die mij begrijpt” naar “jij bent gevaarlijk / instabiel / jaloers / gestoord”. Dat gaat razendsnel. 

Belangrijk detail: dit komt nooit uit het niets. Ze hebben meestal al een voorraadje valse aantijgingen klaarliggen. Ze verzamelen kleine opmerkingen, verdraaien situaties, knippen stukjes uit gesprekken, en houden dat allemaal vast als munitie. Op het moment dat jij niet meer bruikbaar bent als aanbidder, gooien ze dat hele pakket over je heen richting anderen. Ze hebben jouw “dader-verhaal” al klaar nog vóór jij zelf doorhebt dat de relatie voorbij is.

Als ze jouw ego-voeding niet meer kunnen krijgen, zoeken ze ook gewoon nieuwe bron. Dat kan een “vriendin die me wél begrijpt” zijn, een collega die ineens onmisbaar voelt, familie, volgers op social media. Alles wat hen opnieuw in het middelpunt zet. En jij merkt dan hoe inwisselbaar je blijkbaar bent.

Jouw rol in hun theaterstuk

In zo’n relatie word jij langzaam in een vaste rol geduwd. Jij bewondert: je vertelt ze dat ze wijs zijn, sterk zijn, bijzonder zijn, anders dan de rest, en dat niemand de wereld zo begrijpt als zij. Jij troost: je zegt dat het niet hun schuld is dat ze zo reageren, dat het allemaal komt door hun verleden, en dat iedereen hen altijd verkeerd heeft behandeld. Jij redt: je belooft dat jij blijft, dat jij hen niet laat vallen zoals “alle anderen altijd doen”. Jij repareert zelfs hun imago naar buiten toe: je legt uit dat ze het niet zo bedoelen, dat ze gewoon veel trauma hebben, dat mensen hen verkeerd lezen.

Langzaam verschuift het contact van verbinding naar aanbidding, of ze laten je denken, "ze kunnen niet zonder mij". Jij gaat steeds meer geven en steeds minder vragen. Jij wordt degene die begrijpt, kalmeert, opvangt, verklaart, verdedigt. Zij nemen de hoofdrol. Jij wordt ondersteunend personeel.

Oplader:

Het venijn is dat dit in het begin voelt als liefde. Je denkt: ze vertrouwen mij met alles, ik ben degene bij wie ze eindelijk kunnen zakken tot rust. Maar je bent niet de veilige plek. Je bent de oplader. En een oplader mag niet leeg zijn. Dus je leert jezelf kleiner maken om gedoe te voorkomen. Je vraagt minder aandacht voor je eigen pijn, je slikt grenzen in, je verzacht je toon, je loopt op eieren. Je probeert niet “lastig” te zijn. Het voelt alsof je loyaal en volwassen bent, maar eigenlijk leer je jezelf wissen zodat hun evenwicht niet omvalt.

Harde einde in de schijnwerpers

En dan komt de harde waarheid van deze wet van grootheidsgevoel: ik moet belangrijker zijn dan jij, en jij moet mij helpen dat zo te houden. Op het moment dat jij weigert om nog langer te dienen, je keurt iets af, je trekt je terug, je zegt “dit klopt niet”, dan schuift het masker in één beweging van slachtoffer/liefdevol naar aanklager/vernietiger. Jij bent ineens het probleem, jij was altijd al het probleem, en zij presenteren dat aan de buitenwereld alsof het feit is. Dat is geen liefde. Dat is verering afdwingen, en dan executeren wie stopt met knielen.

En heel belangrijk om hier bij te zeggen: dit kan echt iedereen gebeuren. Het gaat niet om “zwakte” of “dom vertrouwen”. Dit patroon grijpt juist op mensen die zorgzaam zijn, loyaal, hoopvol, die geloven in herstel en in het goede in de ander. Dus als je jezelf hierin herkent: schaam je niet. Jij was niet naïef. Jij bent juist heel menselijk.