Het innerlijke kind wordt vaak gezien als een deel van onszelf dat gevormd is in de eerste levensjaren. Het omvat ervaringen, emoties en overtuigingen die zijn ontstaan in een periode waarin we nog niet alles konden begrijpen of verwerken. Soms dragen deze vroege indrukken een leven lang mee en worden ze voelbaar in gedrag, relaties of patronen die we nu kennen.
Psychologisch gezien gaat het innerlijke kind om herinneringen en emotionele sporen die voortkomen uit onze ontwikkelingsgeschiedenis. Spiritueel kun je het zien als een zielsdeel: een deel van ons wezen dat op een bepaald moment is vastgehouden in de tijd. Bij ingrijpende ervaringen, verlies, afwijzing, eenzaamheid of trauma kan een deel van de ziel zich als het ware terugtrekken om ons te beschermen.
Dat teruggetrokken deel blijft echter aanwezig. Het kan zich vandaag uiten in patronen zoals:
• pleasen om erbij te horen
• jezelf wegcijferen om de harmonie te bewaren
• stilvallen op momenten van spanning
In het sjamanisme wordt dit proces benaderd met het begrip soul retrieval: het terughalen en opnieuw verbinden met afgesplitste zielsdelen. Binnen de psychologie kennen we vergelijkbare benaderingen in het werken met trauma, hechting en innerlijke kind-therapie. In beide tradities gaat het niet om “het oude ik” terughalen, maar om vollediger worden in het hier-en-nu.
Wanneer je bewust luistert naar je innerlijke kind, kan het functioneren als een brug naar je ziel. Soms komt die stem via een onderbuikgevoel, soms via een terugkerende emotie, een beeld of een droom. Het innerlijke kind wijst dan op iets ouds en ongedeelds dat aandacht vraagt en tegelijk op de kracht en levendigheid die in jou verborgen ligt.
Het erkennen en omarmen van deze delen is een weg naar heling. Het maakt dat je met meer mildheid naar jezelf kunt kijken en ruimte maakt voor je volledige zijn. Zo ontstaat er verbinding tussen je dagelijkse leven, je psychologische processen en de diepere lagen van je ziel.
Reactie plaatsen
Reacties